lunes, 27 de julio de 2009

Promesas

Una vez más sentada frente a una pantalla que ilumina mi cara y con las manos en el teclado que ha sido un leal substituto de aquellos pares de orejas que nunca supieron escuchar o que por el contrario a pesar de que sabían escuchar no era conveniente que escucharan...

Se que sería más fácil escribir de ti si fuera algo que pudiera poner en palabras lo que me atrae a ti pero no son unos ojos o unos labios, no es un peinado o tu cuerpo, es algo diferente, algo que no se como expresar y no se como comprender...

Creo que la forma más sencilla de expresarlo sería decir que empezo por dentro, como una idea que luego transpiras, he de admitir que he sido debil y me apena saber que en algún momento me di por vencida..

No prometeré algo eterno por que hasta el más fuerte sentimiento muere a falta del necesario aliento... asi que no prometeré nunca olvidarte ni amarte por siempre...

Espero que el viento vuelva a soplar a mi favor y que ta vida me de una tercera oportunidad otra vez no prometo nunca fallar pero prometo que lo intentaré.

martes, 14 de julio de 2009

Mauricio

Entré a aquel lugar con la misma actitud de siempre, estaba muy lleno, busqué un lugar para acomodarme y derrepente reparé en aquel hombre, su cara me era familiar, es la misma que tenía cuando lo conocí, se que eso fué hace mucho tiempo pero soy de esas personas que nunca olvidan una cara.

Apesar de que el tiempo ha pasado por él, Mauricio es el mismo niño que yo conocí cuando nisiquiera había mudado los dientes... es el mismo niño, solo que es cosiderablemente más alto y tiene ese algo que adquieren los hombres cuando lo son y un niño no tiene, algo en su forma de ser...

Me impactó verlo y aun que prefiero pensar que el no me recuerda con la claridad que yo lo recuerdo, no puedo evitar recordar aquellos días... tengo que admitir que sigue siendo un hombre guapo y que nunca olvidaré que cuando era muy pequeña hacía latir mi muy pequeño corazón...

Pero lo que más me sorprendió de ver a Mauricio no es que sea tan parecido al que yo conocí, sino que viendolo a él puedo saber y entender lo mucho que he cambiado yo...

viernes, 10 de julio de 2009

soneto 43

Hay un soneto escrito por Elizabeth Barrett Browning que particularmente me gusta y habla de el amor.. de un amor que se siente como nuevo y te saca de las cosas que conocías para llevarte a algo tan mágico que no hay forma de compararlo.


SONNET 43

How do I love thee? Let me count the ways.
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of everyday's
Most quiet need, by sun and candle-light.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the passion put to use
In my old griefs, and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints,—I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life!—and, if God choose,
I shall but love thee better after death.

aqui debería terminar este post pero a mi me enseñaron este soneto primero en didxazá que es un tipo de zapoteco y en castellano y luego averigué que estaba escrito originalmente en inglés a mamera de recuerdo pondré lo pondré en didxazá y en español aparte del que puse antes en inglés.

Didxazá

Pabiá' nadxiielí la? bisaana' güe'niani lii,
Nadxiielí zia' hró ne ziuula' ne nasoo
Ni sanda' ugaanda guenda' ladxidua, ora cuyúbi hra' nacahui
Hrá hrindáa' xquenda binni ne guenda nacha hui sti bidó.
Nadxiielí bia' guiú dxi'
ni hriquiñenu' irá dxi, neza lú gubidxa ne biaani' gui'hri'.
Nadxieelí ti zanda guni'nu nitiizi', casi nguiu' hrucáa lú ni cadi nu neza;
Nadxieelí nayaá guie´, casi binni ni hrudxii didxa hrugá.
Nadxieelí stale pe casi hrixhaca la'dxe' ca yuuba' yo'xho' stine,
Ne casi dxi nahuine irá ni hriní' ique biya' ni huandi'.
Nadxiielí ne ti guendanadxí ni zacaná binite'
Dxi bisaana' ca bidó stine - ¡Nadxiielí ne xpi ladxidua',
Guendarudxiixé, nisa luá', ne guirá' guendanabani stine! - Ne paná bidó ndxo,
Xnesape' zanadxiielí neca' ma gúte'.

Castellano

¿Cómo te amo?, déjame contar las formas,
Te amo hasta la profundidad y la extensión y altura
que puede alcanzar mi alma, cuando busca a ciegas
Los límites del ser y de la gracia ideal.
Te amo hasta el nivel más quieto,
de la necesidad cotidiana, a la luz del sol y el candelabro
Te amo con la libertad con que se opone el hombre a la injusticia;
Te amo con la pureza de quien desdeña los elogios.
Te amo con pasión exacerbada por mis viejas penas,
Y con la fe inocente de mi infancia.
Te amo con el amor que me pareció haber perdido
Cuando deje de creer en los santos - ¡Te amo con el aliento,
Sonrisas, lágrimas, de mi vida entera! - Y si Dios lo quisiera,
te amaré aún mejor después de la muerte.


lunes, 6 de julio de 2009

¿Un café?

Estaba sentada, en la mesa de un café con el cabello recogido en una trenza aguada un pantalón de mezclilla y la primera blusa que había encontrado en al mañana antes de salir de su casa. Tomaba café con leche, y estaba inclinada sobre una servilleta con una pluma en la mano y mil ideas en la cabeza, su mano fluía de una forma continua pero por desgracia no tan aprisa como su cabeza hubiese querido. Una idea rebotaba contra las paredes de su cabeza y le quitaba el sueño por las noches, aun no encontraba la forma de plasmarla como explicar algo que ni ella misma entendía. La mirada de aquel chico le había partido la vida ahora cada vez que cerraba los ojos o intentaba dormir aquel par de ojos negros la visitaban. Intentaba descifrar lo que aquellos ojos tan profundos, intentaban decir, aquel día en que su vida había cambiado por haber visto aquel par de ojos que habían capturado un pedazo de su alma. Aquel día su vida había parado el tiempo había corrido más lento y el cruce de miradas había sido suficiente para saber que ese hombre del otro lado de la sala era lo que ella buscaba.

Barbiegirl

Esto salio de un comentario que hizo una amiga y un poco de imaginación.

Se acabó el día, me quito mis pechos falsos y los guardo en el cajón, hoy me siento muy cansada y no por las cosas que he hecho sino por las horas que he pasado fingiendo ser aquello que no soy, pero que he aprendido a ser y bueno a pesar de todo ya no sabría como dejar de parecerlo; he tenido que esconder mis ideas y mis sentimientos para pensar y sentir lo que las circunstancias me han obligado.

Me quito el maquillaje y la máscara que va debajo de ella. Me siento desnuda, parece mentira que me parezca más fácil quitarme la falda que la máscara. Cepillo mi cabello quitándole todo el fijador que mantiene su forma y su volumen.

El ritual a la inversa que practico metódicamente todos los días más temprano que el sol salga.

El espejo es mi mejor amigo en las mañanas cuando me ayuda a lograr mis objetivos y mi peor enemigo en las noches cuando no sabe más que hacer el más cruel juicio.

Tomo una bata simple tan simple como yo sin capas; entro a mi cama y casi puedo sentir como me confundo con ella por mi propia insignificancia, poco a poco siento mi respiración disminuir en cantidad y en calidad. Siento mi vida escaparse y me aterra, quisiera pararme y arreglar mi ficción por una última vez, pero mis fuerzas no alcanzan ni para ponerme en pie.

Pero tal vez así estaba hecho para ser, tenía que vivir fingiendo y que al morir no me quedara más que decir la verdad que me llevó toda la vida ocultar…

EL HOMBRE PERFECTO!

¿Qué buscamos cuando decimos buscar al hombre perfecto?... uno que amemos y no nos ame, alguien que nos ame y no podamos amar o alguien a quien no amemos ni nos ame pero sea el mejor prospecto para presumirle a las amigas.

A veces debemos elegir entre lo que es seguro y lo que implica un gran reto... por ejemplo, es fácil estar con quien nos ama pero es todo un reto estar con quien solo gusta de una parte de nosotras. Pero de que sirve estar con el hombre perfecto, si éste, no es el amor de tu vida... nunca serás feliz.

¿Por qué nos empeñamos tanto en agradar a todos?... ¿cuándo dejamos de hacernos felices a nosotras mismas para complacer a los demás?... en el mismo momento en que dejamos de vivir nosotras y dejamos que los demás vivieran por nosotras.

Somos todas iguales, educadas, finas, refinadas, buenas para cocinar, coser, planchar, lavar, trapear, cuidar niños, llevarlos al futbol, al balet, vestirnos bien, nunca envejecer, bla, bla, bla, etc. ¿Saben por que no somos felices?... porque cargamos una lista interminable de cualidades y nos negamos a aceptar que somos humanas y que debemos de dejar de cubrirlas todas o de cubrir nuestras carencias debemos estar tan orgullosas de nuestros aciertos como de nuestros errores y entonces sabremos aceptarnos tal cua somos y seremos felices.

En un futuro, habrá hombres perfectos, guapos, divertidos, interesantes, inteligentes, que siempre hablen por teléfono cuando dicen que lo harán, sin amigos,... por supuesto, no es broma habrá unos robots lindisimos con todas esas cualidades, aaa lo olvidé tampoco se quejarán de nuestros defectos... pero, ¿qué reto supone querer a alguien perfecto? y lo más interesante del asunto es... que existiendo también las mujeres perfectas... podemos suponer que ni siquiera querran estar con nosotras...


domingo, 5 de julio de 2009

Una de estas noches oscuras.

Cuando llegan a mi noches como esta, noches en que no puedo dormir, recuerdo aquellos momentos en que dormir me daba miedo y prefería mentenerme despierta; cuando hacer cosas como escuchar el ipod a la mitad de la oscuridad tomando un té muy caliente tenían sentido, cuando mi cuerpo era muy débil y cualquier momento que permaneciera dormida podía significar una ida al hospital..

Las amenazas de salir corriendo al hospital eran muchas y coincidía con los momentos en los que no podía fingir la fortaleza que no tenía y que solo podía actuar despierta.

En ocasiones cuando pasan las horas y yo estoy en mi cuarto rodeada de oscuridad recuerdo aquellas noches donde la pantalla del ipod iluminaba mi cara y el caliente liquido cruzaba mi garganta.

Momentos en los que más que una diversión no dormir era una necesidad...

Alma Gemela

Dos simples palabras que significan tanto,esperamos que un buen día llegue con la llave de nuestro corazón y la de la puerta de la casa de nuestros sueños, pero ¿no es poner demasiada presión en una sola persona? y que si esa persona resulta no ser lo que pensamos, si nos enamoramos y resulta que no funciona eso ya significa que esa persona no es nuestra alma gemela o si lo era pero nosotros no éramos la de esa persona, ¿y entonces estamos hechos para ser felices?, o ¿solo nos damos esas esperanzas para sentir que un día llegará?

Pasamos la vida y nunca disfrutamos lo que pasa en el presente sino que vivimos para el minuto que viene por que juramos que entonces seremos felices, pero,¿Por que vivimos esperando el Gran Final?

Ese momento en el que mágicamente la vida se arregle, seamos totalmente felices y el mundo nos sonría.

Parece un mal chiste, pero, todas soñamos con ese día de primavera en que el sol brille sobre nuestras cabezas las flores sean más rojas y en el horizonte se vea llegar un apuesto caballero en un blanco corcel… galopando por aquel camino enmarcado con verdes pastos y brillantes flores de todos colores y tamaños, ese hombre se aproxima a ti, al llegar a la distancia perfecta el caballo para y él baja, camina hacia a ti te toma entre sus brazos, te sientes segura, vez sus ojos y vez lo que habías buscado toda la vida y sabes que él ve lo mismo en ti, te besa en el beso más perfecto que jamás haya sido imaginado, en el momento perfecto se separan se miran a los ojos por un momento. Acomodas tu cabeza en su pecho justo por debajo de su barbilla donde puedes oír su corazón acelerar su paso y sientes su respiración suavemente en el cabello con una tranquilidad que parece no pertenecer al mismo latido que tu oído izquierdo escucha. En sus brazos te sabes segura… y entonces despertamos y vemos que seguimos solas y vacías, pero ¿quien tiene la culpa de esto?¿Para qué vemos películas románticas, para qué leemos poesía y escuchamos canciones de amor?

Por que lloramos con todas las anteriores, como nos vemos como idiotas creyendo que el amor de película existe. Hay que culpar a todos los cuentos de princesas y a todas las películas cursis por darnos esa esperanza de que el amor verdadero perfecto sin problemas e increíblemente asombroso existe… pero tal vez me equivoco y no todo lo referente a las películas de princesas, caballeros y dragones mienten es que tal vez no notamos que las princesas logran lo que quieren por que no se proponen muchas metas al mismo tiempo sino solo una y por que nunca dudan que lograrán aquello que en el cuento es su meta; se saben princesas y eso les da ciertas características que nunca fueron especificadas pero que son intuidas por todos los que las vemos, y su característica es más importante es que nunca se darán por vencidas. pero a veces no hacen nada para cambiar su situación o para lograr lo que querían.

Pues bien, en realidad no se si existan las almas gemelas, los finales felices o el amor perfecto. Pero lo que si es un hecho es que no podemos quedarnos con los brazos cruzados esperando a que llegue y si de casualidad somos lo suficientemente afortunados como para encontrarlo lo debemos cuidar y intentar que se mantenga de ese modo..

¿Donde quedó el amor?

Se supone que vivimos con la esperanza de encontrar el amor, un amor real, eterno y sincero; sin embargo, parece que lo que queremos es exactamente lo contrario buscamos relaciones fáciles, sin ningún reto, ni riesgo; como quien dice jugamos a lo seguro lo que no implica que intentemos comprometernos con nada.

Estamos demasiado ocupados en cosas sin importancia, sin sentido, y que no nos llenan en absoluto, y realmente lo mas importante no lo alimentamos. Leemos un monton de informacion con unas frases preciosas y lineas a seguir que nos emocionan, pero de que nos sirven si no las aplicamos?

Nos parece muy sencillo decir que amamos pero en realidad no valoramos lo que decimos amar, perdemos el tiempo con cosas que no valen la pena y les restamos ese tiempo a lo que decimos amar y después cuando ya no tenemos la oportunidad de gozar de la presencia de aquello que amamos nos lamentamos y no podemos soportar la sola idea de saber que pudimos haber hecho mucho más y perdimos el tiempo en estupideces y cosas que pudieron haber esperado para que no nos lastimara el no tenerlo después.

Pero es que finalmente asi es la vida y se burla de nosotros cuando le hechamos en cara que somos "exitosos" por que se lleva de nuestro lado lo que realmente nos hace importantes aquello que nos importa nos interesa y nos proboca una sonrisa sincera aquello con lo que llenamos hojas de cuaderno en la secundaria, o lo que no nos deja terminar un trabajo para la universidad, lo que llena nuestros pensamientos todo el día y aquello en lo que pensamos sin pensar.

No quiero volver a mirar dentro de un ataúd el cuerpo sin vida de un gran amigo, para darme cuenta de que he perdido el tiempo y que me quedé con muchos te quiero en la boca.Tenemos que darnos cuenta antes que sea demasiado tarde antes de que eso qeu amamos se haya ido y antes de que nuestros labios se hayan sellado para siempre.

Reglas del truene

Escribiré una nota que siempre cargo en mi cartera por que pienso que es muy importante, hoy cuando cambie de cartera pues la encontré y decidí que la escribiré aqui


...::: REGLAS DEL TRUENE :::...

1. Destruye todas las fotos donde él se ve sexy y tu feliz.

2.Miente para no admitir lo destrozada que estas.

3. Ve de compras.

4. Nunca dejes de pensar en el ni por un segundo por que entonces él aparecerá.

|5|. No importa quien te haya roto el corazón ni cuanto te tome superarlo, nunca lo harás sin tus amigas!

...::: FIN :::...

sábado, 4 de julio de 2009

Los hilos de la vida...

A veces es imposible que las personas que caminan junto a ti por la vida decidan no opinar sobre lo que pasa o no pasa en tu sendero...

Pienso que la vida es como una carrera en una rotonda, donde ay hilos invisibles que nos atan a todo aquello que tiene algun significado y/o influencia sobre nosotros sean personas, aparatos, animales, etc. Cada hilo representa un sentimiento que nos sirve de lastre, de salvavidas, de limite, o cualquiera de esas cosas. hay hilos que son más fuertes que otros y asi como hay hilos con los cuales no podemos seguir caminando hay otros de los que no podemos presindir, el hecho es que siempre habrá alguien que se queje de nuestros hilos, la forma en la que están acomodados la fuerza que tienen el hecho de que cren qeu algunos hilos nos lastiman más de lo que nos ayudan y demás.

Pero, que es la vida si no podemos elegir ni nuestros propios hilos, a veces debemos llevarle la contraria a algunas personas por que es un hecho qeu no podemos hacer felices a todos con la misma distribución de los hilos y que todos queran que los cambies.

Entonces es importante entender que, los hilos que tenemos deben hacernos felices a nosotros y a nadie más qeu si hacen felices a los demás de paso pues es una ganancia pero al final el que tengra que vivir con aquellos hilos es uno mismo y los demás deben de aprender a respetar los hilos de los demás y no dañarlos ni hacer recortes y pegados ni nada por el etilo.

Finalmente, quiero agregar que, hoy no tengo ganas de escuchar a nadie quejarse de mis hilos no tengo ganas de seguirle el ritmo a nadie y que la experiencia me ha enseñado que te equivocas más y peor cuando decides haer caso a opiniones ajenas a que si decides hacer lo que dice tu corazón.